اشعار

گرچه پَرم وا می شود با ذکر استغفارها          پرواز دشوار است با سنگینی این بارها

گرچه تو خوبی من بدم هربار گفتی آمدم          تـوفـیـق پیدا کـردم از فـیض نگاه یارها

دل و یــــاد خــــدا الـحــمــدلله            سـر و شـور دعــا الـحــمــدلله

پس از عمری رفاقت با بدی ها            مــن و یــاد خـــدا الــحــمــدلله

کـنـار سـفـرۀ احـسان گرفت دست مرا           بـه آیـه آیـۀ قــرآن گـرفـت دسـت مـرا

گرفته بود دلم سخت در حـصار خودم           دوباره در دل زندان گرفت دست مرا

ای به دل مـؤتـمن، مونس جـان من            آمـدم بـا حـسـیــن، آمـدم بـا حـسـن

تو مرا میـزبـان، من تو را میهـمان            تو مرا همنشین، من تو را هم زبان

خداوندا کرم کردی مرا بسیار بخـشیدی           خطا کردم ولی با لطف خود هربار بخشیدی

گنهکاران عالم حال من را خوب می فهمند           گدای خسته را با روی خوش ای یار بخشیدی

عمر با غفلت گذشت و صرف قیل و قال شد           روسیاهی قـسمت این عبد بد اقـبـال شد

اعتقادم پیش رنگ دار دنیا رنگ باخت           بنده ات تطمیع شد، غافل شد و اغفال شد

تا نـشـانـدنـد سـر سـفـرۀ احـسان، ما را           راه دادند در این روضۀ رضوان، ما را

یعنى از سمت سمـاوات، بشارت دادند!           رمضـان مى دهـد آرامـش قـرآن، ما را

جای خلوت کردن و بیتوته؛ جلوت میکنم           پنبه ای در گوشم و یک ریز صحبت میکنم

من خودم وضعم خراب است و گنه کارم ولی           این و آن را دائـماً دارم نصیحت میکنم

از قــافــلـۀ عـشـق مـرا جــا نـگـذاریـد           در مـوج بــلا یـکّـه و تـنـهـا نـگـذاریـد

مـا را به شـهــیـدان بـرسـانـیـد دوبـاره           بـر مـوج دلـم حـسـرت دریـا نـگـذارید

بـوی مـلـکـوت، بـوی عـرفـان آمد            گلبانگ خوش رحیم و رحـمان آمد

گل عطر فرشته منتشر شد در خاک            ای دل شـدگـان! بـهــار قــرآن آمـد

قسم به خون شهیدان به کربلا به حسین           خـدا به حـشـر ببخـشد گناه ما به حسین

طـلـوع مـاه مـبـارک مـبـارکـش بـاشـد           کسیکه روزۀ خود سازد ابتدا به حسین

 پخش سبک  

بهار دل شده خزان،دردام و از چشام بخوان         نشسته ام یه بار دیگه،پا سفرۀ ماه رمضان

خــدا خــدا خــدا خــدا؛ خــدا خــدا خــدا خــدا (۲)

سـفـره تـا بـاز شـود زود گـدا می‌آیـد            مـثـل هـر بـار به دنـبـال عـطا می‌آید

آمـد از عـرش نـوایی که بیـایـید همه            راه گـم کـرده به دنـبـال صـدا می‌آیـد

سـفـره آمـاده، سـر سـفـره گــدا آمـاده            کــرم آمـاده؛ مـن آمـاده؛ خــدا آمــاده

این کرم خانه دو ماه است تدارک دیده            قـبـل مهمان همه جا هست غـذا آماده

رمـضـان آمـد و آهـستـه صدا كرد مرا           مـسـتـعـد سـفـــر شـهـر خـدا كـرد مـرا

از گـلستـان كـرم طُرفه نـسيـمي بـوزيد           كه سراپای پُر از عطر و صفا كرد مرا

کم کم بساط عـشق و وفـا پهن می شود           سفره به سفره نور و صفا پهن می شود

شعـبـان گـذشته و رمـضان آمده ز راه           زیـبـاتـریـن بـهـار شـمـا پهـن می شـود

تا دلـم بر جـانب میـخـانـه ات آورده رو           هر ذلالِ اشک می سازد گناهم شست و شو

بر سر سفره گدا را هم پذیرفتی ز لطف           این ضیافت خانه از حُبِ علی دارد سبو

غصه دارم که چرا سوز دعا نیست مرا           رمـضـان آمـده و حـال بـکـا نیست مرا

روزگـاری به هـوای همه کس بال زدم           پـر پـرواز بـه درگـاه شـمـا نـیـست مرا

هر زمان افطار خود با آب که وا می‌کنم           دیـده‌هـایـم را فقط از اشک دریـا می‌کنم

عـلت بـیـچـاره گی ام را خودم فهـمیـده‌ام           کم سحرها با خدای خویش نجـوا می‌کنم

رو نـدارم که به این خـانه بیـارند مرا            بـا مـنـاجـات مـگـر که بـکـشـانند مرا

یــازده مـاه فـراری شـدنـم می ارزیـد            تا در این مـاه سـر سُـفـره نـشانند مرا